Ineens in de stad

Het zal zijn omdat we gisteren onze tarp hebben opgezet voor de schaduw, dat we voor straf nu in de regen wakker worden. Als ik om vier uur wakker word (elke dag word ik rond die tijd de eerste keer wakker), hoor ik het al tikken op het tentdoek. Aangezien we niet onder de bomen staan, kunnen het geen blaadjes of zo zijn. Dit is regen. Balen zeg, weg mooi weer. We doen rustig aan met opstaan, maar de regen wordt er niet minder op. Het valt gestaag naar beneden, afwisselend miezerige en stevigere buien. Ongezellig weer dus. De andere Nederlanders gaan ook een dagje naar Trondheim en we kunnen eventueel mee naar het centrum rijden. Wij vinden het echter leuk om een keer met de bus te gaan, dus informeren we bij de receptie hoe laat de bus naar Trondheim gaat. Helaas gaat deze maar één keer per uur. We moeten veertig minuten wachten, waren we nu maar meegereden, maar we schonen intussen even de mail op, want hier is wifi. Bij de halte staat een Duits stel dat ook op de camping verblijft en vanwege het weer ook een dagje naar de stad gaan. Via een app kopen we een kaartje, zoals de receptioniste ons heeft voorgedaan. Op zich een handig systeem. Het kaartje is in heel groot-Trondheim anderhalf uur geldig en gaat in zodra je het koopt. Dus het beste doe je dit op de treeplank van de bus, Hollanders als we zijn. Voor ons gaat dit nu niet op, want we zijn met 25 minuten in het centrum, zonder vertraging. De bus wordt heel intensief gebruikt door de inwoners. Er moeten een kinderwagen en vier rollators mee en dan nog meer mensen dan er zitplaatsen zijn. Derde wereld taferelen voltrekken zich. Overal gaan mensen staan en andere passagiers beginnen rollators op te stapelen, maar dat is niet de weg om te gaan. Marco en de buschauffeur helpen (ik ga niet meer zo vaak met de bus, maar ik heb niet vaak een behulpzame buschauffeur meegemaakt) de rollators in te klappen en de kinderwagen compacter te maken. De oude vrouwtjes kunnen zo precies ernaast op de stoelen zitten. Onderweg moeten wat rollators en de kinderwagen eruit en nog meer mensen erin en eruit, waardoor weer een hele stoelendans ontstaat. Sommige passagiers zijn hulpvaardig, anderen staan er een beetje appelig naar te kijken en vinden het duidelijk niet hun zaak. Je maakt nog eens wat mee zo met de bus.
In het centrum aangekomen is het nog niet gestopt met regenen. We moeten ons even oriënteren op de kaart die we hebben meegekregen van de camping. We staan vlak bij de koninklijke residentie Stiftsgården. Het is een twee-etages hoog groen en geel houten gebouw uit 1774 met rijen van ramen met roedeverdeling. Eigenlijk niet zo potsierlijk of in het oog springend als andere paleizen, eerder eenvoudig op de afmetingen na. In de regen oogt het wat somber.

We lopen langs een winkelcentrum en daar blijkt een Clas Ohlson te zitten. Hier hadden we in de winter zipper-lights gekocht. Kleine ledlampjes die je aan je rits kunt hangen. Als mensen ze zien bij ons (ze hangen aan onze hardloopjasjes) vinden ze het handig, dus hadden we bedacht om ze deze vakantie weer te kopen. Ze zijn hier goedkoper dan in Finland (Wat???, hier is alles verder bijna drie keer zo duur), dus we nemen er tien mee. We hadden niet verwacht dat ze in de zomer te koop zouden zijn, want waarom zou je ze met zoveel daglicht willen gebruiken, maar missie geslaagd.
Bij de bakker halen we lekkere broodjes en lunchen op het plein. Het is heel eventjes droog dus daar moet je gebruik van maken. Vanuit de bus was ons al opgevallen dat het winkelgebied hier vrij uitgestrekt is, maar het voelt niet als een massieve, volle stad. Het is de derde grote stad van Noorwegen, maar veel laagbouw, brede straten en weinig formele gebouwen maken het gemoedelijk. Er zijn wel veel (lelijke) jaren zestig-achtige winkelcentra tussen de oudere gebouwen gezet in dit deel van het centrum, waardoor het wat rommelig oogt.

We lopen naar de Nidaros-kathedraal, de belangrijkste kerk van Noorwegen waar de koningen vroeger gekroond werden en tegenwoordig gezalfd worden. In de middeleeuwen heette de stad Nidaros, vandaar de naam, en was toen de hoofdstad van het land. In 1152 werd de domkerk geopend. De voorgevel is typisch gotisch, met twee torens, veel nissen, beelden, kantwerk, een rijk portaal en een groot rozetvenster. De bouw van de kerk volgt het klassieke gotische grondplan. Op de steunberen van de zijbeuken zijn vele verschillende, vaak grappige waterspuwers te zien. Je verwacht een dergelijke rijkversierde kerk niet in het hoge noorden. Bij Scandinavië denk je toch meer aan de sobere witte houten kerken, zoals we die zoveel gezien hebben onderweg. De kathedraal van de Lofoten, was dan niet wit, maar ook zeker niet zo uitbundig als deze kerk. Nu zijn de eenvoudige kerken die we overal zien van ver na de reformatie en kennelijk is deze kathedraal niet door beeldenstormers belaagd, zoals in Nederland.

We kopen kaartjes om de kerk te bezoeken, maar als we binnen zijn wordt er omgeroepen dat er een concert gaat beginnen en het niet is toegestaan rond te lopen. We weten niet wat we moeten verwachten en aangezien we nog meer willen zien, besluiten we later terug te keren. Als we vragen of dit kan, blijkt dat er straks een bruiloft is en de kerk dan gesloten wordt. Lekker is dat, eerst betalen en dan niet naar binnen kunnen. We gaan terug naar de winkel om ons geld terug te vragen. Dat is geen probleem, maar we hebben nu slechts een klein deel van de kerk gezien. Dan maar naar het naastgelegen aartsbisschoppelijk paleis. Het doet niet echt aan een paleis denken eerder aan een middeleeuws kasteel of boerenhoeve. Muren gebouwd uit grove stenen, eenvoudige boogpoorten en het gebrek aan versiering verraden niet dat hier tegenwoordig de kroonjuwelen tentoongesteld worden. Aangezien we beiden niet een bovengemiddelde interesse in juwelen hebben, slaan we deze over. De entree was weer twintig euro met zijn tweeën. Inmiddels is het lekker door gaan regenen, dus halen we maar koffie in de museumwinkel en eten ons roombroodje, dat is overgebleven bij de lunch, op.

Het weer wordt er niet beter op, maar we willen toch nog wat zien, namelijk de oude houten pakhuizen aan de Nidelva en de wijk Bakklandet, dus trotseren we de regen. Daar zijn we aan gewend na al die dagen. Via de Gamle Bybro, een oorspronkelijk houten brug met twee poorten erop, maar inmiddels iets aangepast aan de huidige eisen, bereiken we de overkant.

Daar zijn smalle straatjes met gekleurde houten huizen en aan de rivier liggen de gekleurde pakhuizen. Overal zijn, restaurantjes, cafés en leuke winkeltjes. Als het zonnig is, zullen de terrassen vol zitten, maar nu is het wat treurig. Erbovenuit, hoger op de berg, torenen de iets nieuwere, maar alsnog zo’n twee eeuwen oude huizen in zoete kleuren. Het is een kleurrijk geheel. Een bijzondere fietslift brengt fietsers naar het hogergelegen deel. Met je fiets in de goot, een been op de trapper en de andere tegen het liftblok, duwt het systeem je tegen de steile berg omhoog. Helaas is er geen fietser die op het moment gebruikt van dit vernuft, dus kunnen we ons er alleen een voorstelling van maken. Wel ingenieus. Ondanks de regen voel en zie je, ook aan de mensen die er lopen, dat dit een levendige, creatieve wijk van de stad is.

Via de brug aan de andere zijde van Bakklandet lopen we terug naar de winkelstraten. We drinken nog wat in een koffiebar en lezen dat volgens de gids er nog drie mooie oude straten moeten zijn die de moeite waard zijn. We zoeken ze op, maar we zien niet goed wat er bedoelt wordt. Misschien is het oude informatie, ze zijn inderdaad smal en er staan enkele oude huizen, maar ook veel nieuwe lelijke blokken beton. NIet bepaald de moeite. Omdat we niet echt willen winkelen (we kunnen niets meenemen en het is toch behoorlijk prijzig) gaan we terug. Het openluchtmuseum is met dit weer ook geen optie en het is inmiddels te laat voor een kunstmuseum. Het was weer even wennen om in een stad te lopen. We vinden Trondheim wel een leukere en gezelligere stad dan Oslo, maar we hebben ze beide alleen in de regen gezien.

We nemen een bus eerder dan gepland. Deze busrit is minder chaotisch, maar een aantal van dezelfde rollator-eigenaren stapt in. Er is nu alleen meer ruimte.
Bij de supermarkt stappen we uit, dat scheelt weer een loopje in de regen. Op de camping aangekomen staat alles nog overeind, er ligt alleen een plas water in de tarp. Het Duitse echtpaar blijkt dit al een keer geleegd te hebben voor ons. Marco verstelt met militaire precisie het een en ander aan scheerlijnen en palen en al het water kan er keurig af. Het gras om onze tent is in een drassig festivalterrein veranderd. De regen kan niet lekker weg en het is behoorlijk modderig.
Gezien de algemene keuken gerenoveerd wordt, mogen we koken bij de receptie. In verband met de regen eten we daar ook onze visburgers met sla op en werken we wat aan de blog. We maken een praatje met het meisje van de receptie, Madlene, een spontaan en vrolijk type. Ze blijkt drie maanden naar zuidelijk India geweest te zijn en na de zomer weer terug te willen. Wij vertellen dat we naar het noorden van India zijn geweest en een paar keer naar Nepal zijn geweest. Dat zou ze ook leuk vinden, dus we geven haar het contactadres van onze Nepalese vriend, want ze zou misschien vrijwilligers werk willen doen. Misschien dat hij wat kan regelen.
Uiteindelijk kruipen we in de tent. Het regent gestaag door, maar de tent blijft gelukkig droog.