Walhalla

Vandaag staan het Lofotr museum en het eiland Moskenes op het programma. Eigenlijk zouden we de laatste nacht op Moskenesøya verblijven en vanaf dit eiland de boot nemen naar het vaste land, maar omdat het zo druk is, zijn we blij een huisje te hebben kunnen bemachtigen. Van de haven vlakbij onze camping vertrekt ook een boot naar het vasteland en daarbij is de overtocht korter en dat vind Marco prettig. We hebben besloten om dan maar heen en weer te rijden naar dit gedeelte omdat dit een van de indrukwekkendste is.

Het weer is als we buiten komen helder, maar als we op weg gaan wordt het weer regenachtig. Desondanks is de weg naar het museum schitterend. We rijden langs heldere baaien met azuurblauwe stukken water en op sommige plaatsen witte stranden langs de rand. De bergen zijn nog even indrukwekkend en worden afgewisseld met vergezichten over zee, waar in de verte nog meer rotspieken uit de zee steken. Er zijn ontelbaar veel eilandjes waartussen dan wolkenvelden hangen en de toppen soms in de mist verdwijnen. Steeds als we denken dat het niet mooier wordt, worden we weer verrast. De zon die af en toe door de wolken breekt verlicht dan ineens een paar verderop in zee gelegen pieken en dat geeft zo’n surreëel beeld, dat is onbeschrijflijk. Ik zal niet zeggen dat dit het mooiste is wat we ooit gezien hebben, want daar doen we andere plaatsen mee tekort, maar het komt met stip binnen in onze top tien. Het is alleen al prachtig om gewoon over de eilanden te rijden, maar wandelen, fietsen of varen zal nog geweldiger zijn. Hier moeten we ook zeker voor terugkomen. Het zal geen moeite kosten je hier een flink aantal dagen te vermaken.
De eilandengroep waar het museum op ligt is wat minder ruig. Tussen de steile pieken liggen glooiende hellingen met bomen. Er is ook wat minder water op het eiland, geen enorme watervallen. Het is allemaal minder dramatisch.
Het museum bestaat uit een binnen en een buitendeel en laat het leven van de vikingen zien. Hier bij Bøstad is het fundament blootgelegd van de grootste vikingboerderij die ooit in Scandinavië is gevonden, ruim 82 meter lang. Zijn er daarbuiten dan grotere vikingboerderijen gevonden dan? …
Omdat de fundamenten zelf voor weinig mensen interessant zijn, hebben ze ernaast het huis nagebouwd. Althans zoals bekend was hoe een dergelijk huis ongeveer was ingedeeld en eruitzag. Precies weten doe je het toch niet. In het hoofdgebouw zijn in een goede tentoonstelling de voorwerpen te zien die opgegraven zijn bij het huis en in de omgeving. Deze kun je met een audio-tour bekijken en beluisteren. Aangezien we niet het geduld hebben om alle verhalen te horen (het zijn er nogal wat), kiezen we degene die bij de meest in het oogspringende voorwerpen horen.

Naar het buitengedeelte is het een klein stukje lopen en het uitzicht over de gerstvelden is mooi. Eigenlijk ligt het midden tussen de rotspunten. Geef die vikinghoofdman eens ongelijk om zich hier te vestigen. Het was een heilige plaats voor hen, viswater en akkerland genoeg en als je de aandrang van een plundertocht voelt opkomen, ben je zo de zee op, want als je verder doorloopt sta je aan het water. Daar ligt dan ook een nagebouwde vikingboot. Op de tegenoverliggende heuvel staat een moderne kerk.
Het houten huis is langgerekt en het dak is bedekt met kleine houten pannetjes waardoor het op de huid van een draak lijkt. Op de kopse kanten en boven de ingangen zijn drakenkoppen aangebracht. Er zijn geen ramen waardoor het binnen donker is, zelfs met de moderne lichtspots. Er lopen vikingen rond die vertellen waar alles voor dient en omdat het alleen maar replica’s betreffen, mag alles worden uitgeprobeerd. En Marco doet daarbij niet onder voor Wickie de Viking.

Het Langhuis bestaat uit vier opvolgende delen. Het woongedeelte, de feestzaal, opslagruimte en stallen. De gids, een kleine vrouw die het evenbeeld van Kate Bush is en zelfs dezelfde stem heeft, legt uit hoe het dagelijks leven in het huis was. Niet alleen de hoofdman en zijn vrouw woonden er, maar ook zijn manschappen, personeel en slaven. Als de mannen op reis waren bewaakten de vrouwen het huis te vuur en te zwaard. Niet alleen de mannen waren onverschrokken.

In het woongedeelte, werd onder meer wol gesponnen en geverfd, kleding gemaakt, graan gemalen en geslapen, maar er waren ook diverse bordspelen ter vermaak.

In de feestzaal brandt een groot vuur en staan beelden van de verschillende Noorse goden. Hier werden feestmalen geserveerd en offers gebracht om de goden tevreden te stemmen of te raadplegen. Zelfs mensenoffers en als je een trouw dienaar was, liep je het risico bij de dood van de hoofdman mee het graf in te gaan of eigenlijk het Walhalla te bereiken. Ons inziens woonden ze al bij leven in het Walhalla.

Op hun tochten handelden de vikingen met andere volken en leerden van hen nieuwe technieken, zoals het drogen van vis. Deze techniek hebben ze van de Samen en de Indianen in Canada overgenomen, want de vikingen konden de stokvis goed gebruiken op hun lange reizen. Deze producten werden opgeslagen in de tussenruimte. In de stallen stonden in de winter de dieren. Nu is er een informatieruimte over de sagen van de vikingen en het kinderwalhalla waar kinderen spelenderwijs het leven van de vikingen wordt uitgelegd.

Om het huis liggen de weides voor het vee en gerstakkers. Onder aan de heuvel is de aanlegsteiger voor de vikingboot. We lopen door het bos er naartoe. Hier zijn naast verschillende kinderspelen verschillende krijgsvaardigheden als boogschieten en bijlwerpen uit te proberen. Die kans laat Marco zich niet ontgaan en vooral het bijlwerpen blijkt lastig, maar hij brengt het er volgens de viking goed van af.

Zwaardvechten is er vandaag helaas niet. In de smidse demonstreert een viking het maken van zwaarden.
De boot blijkt net uitgevaren te zijn, alleen een kleiner exemplaar ligt nog bij de steiger, maar tegen de achtergrond van groene bergen ziet de houten boot met het brede roodwit gestreepte zeil gehezen er uit alsof de tijd heeft stilgestaan. Er is weinig wind dus het duurt lang voor de boot terug is. Het begint te regenen en we gaan maar weer terug naar binnen.

Na de koffiepauze vertrekken we via binnenweggetjes richting Moskenesøya. Dit is een van de eilanden waar de natuur het ruigst is. Net als op de eerdere ritten over het eiland is de weg ernaartoe ondanks de regen en soms dichte laaghangende bewolking indrukwekkend. Ook hier weer vergezichten over zee met een coulissenlandschap van rijen grillige rotspieken die naarmate ze verder weg zijn, steeds lichter grijsblauw worden. Dramatische wolkenluchten kleuren de lucht in blauw en grijstinten. Een streep zonlicht die door de wolken breekt, licht een deel van de bergen op. Heel schilderachtig allemaal. Het maakt ook meteen duidelijk waarom zoveel kunstenaars de eilanden bezoeken. Aan de oceaan zijde zijn prachtige witte zandstranden en vaak turquoise wateren. Naarmate we zuidwestelijker komen, wordt het landschap verlatener en wilder dan rond het Lofotr Museum. Tussen de bergen in zien we waterstromen en watervallen. Bij de enkele vissersdorpjes die we passeren, staan de stokvisrekken, maar zonder vis. Deze wordt van maart tot 12 juni gedroogd en dan binnengehaald, nu hangen alleen de koppen nog te drogen. Die stinken al verschrikkelijk, dus ik denk dat een bezoek in de periode waarin massaal de stokvis wordt gedroogd best onaangenaam zou kunnen zijn. De Lofoten-stokvis schijnt de beste ter wereld te zijn en wordt wereldwijd geëxporteerd, vooral naar Japan en Italië
Het doel van onze toer is de Reinefjord. Hier ligt een vissersdorp midden tussen de indrukwekkende rotspieken. Echt schitterend.

Bij het restaurant voor de brug eten we een visburger met zalm en proeven we gerookte walvis. Dit hebben we al een paar keer zien liggen. Het is best lekker, een beetje tussen gerookte vis en roodvlees in, maar we betwijfelen hoe verantwoord het is.

Een bezoek aan de Nussfjord bewaren we voor een volgende keer. Marco trakteert op de scenic route om over terug te rijden, de 815, die de navigatie als alternatief voor de hoofdweg voorstelde. Deze weg is echt de moeite waard en zou ook fantastisch zijn om erover te fietsen. We slingeren over een smalle weg op ons gemak tussen de bergen en de baaien door (met ja, alweer prachtige vergezichten), zonder iemand tegen te komen. Dat het etenstijd is zal daar zeker aan bijdragen.

De Lofoten worden vaak bestempeld als overlopen door toeristen en je moet ook zeker niet in de veronderstelling zijn dat je de enige bent, maar in de praktijk vinden wij dat het best meevalt en als je van de hoofdweg afgaat is het behoorlijk rustig. En ja, de vaste highlights worden uiteraard bezocht door toeristen, maar dat is overal zo. Juli is de drukste maand en wij zijn er natuurlijk nog erg in het begin van die maand, dus misschien is het midden juli wél heel erg druk. Toch denk ik dat het ontbreken van grote toeristenresorts en ‘goedkoop’ vermaak wel bijdragen aan het behouden van de authentieke sfeer en het aantal toeristen daardoor ook wordt beperkt. De huizen in de dorpen zijn eenvoudig en de hotels en hutten zijn in diezelfde stijl opgetrokken. Wij vinden het in ieder geval supermooi en zeker de moeite om nog een keer te bezoeken en dan meer tijd te nemen.
We zijn laat terug in Kabelvåg. We halen boodschappen en rijden naar de haven om te kijken of er nog wat over de ferry’s staat. Wat er staat is niet helemaal duidelijk, maar in ieder geval klopt de vertrektijd met wat we op internet vonden. De receptie van de camping bevestigt het ook nog en we nemen onze intrek in het andere huisje. Bagage ernaartoe brengen en snel eten zodat we alles alvast kunnen opruimen. Inmiddels is het weer gaan regenen. Gelukkig hebben we het in de namiddag op een paar spetters na droog gehad. We zien Andrew en Eliza niet meer, dat is jammer, maar we zullen ze mailen. Morgen moeten we heel vroeg op, dus op tijd naar bed. Het was weer another day in paradise.