Op ons gemak staan we op. We hoeven vandaag niet te haasten, niet in te pakken, niets op de motor vast te sjorren, want we blijven hier. We halen de was uit de droger, die was gisteren nog zo vochtig dat we hem nog maar een slinger hebben gegeven, en we maken onze spullen klaar voor de wandeling. De motortassen transformeren we tot rugzakjes waar waterflessen, broodjes en een tussendoortje in gaan en we kunnen op pad. Het weer is echt buitengewoon goed. Het is rond de achttien graden in de schaduw, de lucht is blauw met een enkel wolkje en er staat een fris windje. Perfect weer voor een middag lopen.
Naar de start van de route moeten we een paar kilometer stroomopwaarts rijden over een onverharde weg. Ook dit doen we op één motor. We halen alle koffers leeg, zodat we onze motorkleding daar in kunnen doen. Het leek de receptie-dame geen goed idee om onze spullen onbeheerd achter te laten. We konden ze dan beter hoger op de heuvel achter de bosjes leggen. In de koffers lijkt ons dan nog beter en we hebben het getest, alles past. Weer wat geleerd. Toch zijn we wel een illusie armer, want we zien hier alleen maar fietsen die niet op slot staan, ze hebben niet eens een slot. De huizen hebben een eenvoudig deurslot en omheining ontbreekt. Als we een stop maken laten we onze spullen gewoon op de motor inclusief helm en tanktas. Soms de sleutel nog in het contact. Maar misschien omdat dit echt afgelegen ligt en er niemand iets kan zien en er meer toeristen komen, dat het hier niet aan te raden is.
Het gravelweggetje loopt langs verschillende huizen en wordt dan ineens een tolweg. Marco mist het bordje voor de tol en op de parkeerplaats staat de auto van een Nederlands stel dat we gisteren gesproken hebben tijdens het wassen. Zij hebben een papiertje achter de ruit. Ik besluit terug te rijden om het op te halen. Het kost 50 kronen (ca. 5,5 euro) voor een dag. Die moet je in een envelopje doen, waarop een carbonvelletje zit. Daar schrijf je wat gegevens op. De doorgedrukte envelop doe je in de brievenbus en het papiertje neem je mee. Dat hangen we in een plastic sluitzakje aan de koffer. Zo gaat dat anno 1910. Over vertrouwen gesproken… Nou staat er wel bij dat je 500 kronen boete krijgt, daar gaat best een dwingende werking van uit, maar ik weet niet hoe groot de pakkans is.
We doen de motorpakken uit (wat een verademing) en omdat ik geen wandelschoenen bij me heb, maar wel ‘all-terrain’ sandalen doe ik die maar aan. Mijn motorlaarzen zijn misschien te glad. Tegen het ongedierte, er zijn veel rode bosmieren en muggen, maar weer die sokken erin (Oeps!).
De wandeling heet Åmotsdalenveien. Het eerste stuk lopen we langs de snelstromende rivier en rechts van het pad klettert water naar beneden dat zich onder het pad door in de rivier stort. Dan lopen we dwars over een boerenerf met dezelfde oude houten huizen die we hier steeds zien. De boer blijkt een stadsmens te zijn die dit complex een paar jaar geleden heeft gekocht om er een toeristische bestemming van te maken. Eerst moet hij wel flink wat werk verzetten, want hij wil de huizen renoveren en van binnen moderniseren met eigentijds comfort zoals vloerverwarming, zonder de oude buitenkant teveel aan te tasten. Het hoofdhuis blijkt van rond 1630 te zijn en het vakantiehuis waar hij nu in woont met zijn gezin is ongeveer 300 jaar oud. Zo oud zijn dus al die huizen ongeveer die we gezien hebben. Ongelooflijk dat het hout zo lang goed blijft. Naast het werk om de boel op te knappen heeft hij vee lopen en heeft een zipline gebouwd. Hier kun je aan een kabel over het dal heen tokkelen. Supergaaf, alleen is het nu gesloten.
Als we verder lopen, is het niet helemaal duidelijk hoe we moeten, dus lopen we eerst verkeerd. De boer duidt ons de juiste weg als hij naar zijn varkens gaat. Als we verder lopen legt zijn zoon het ook nog even uit. We moeten door een hek heen. Voor het hek staat een informatiebord met een bak ervoor waar je een plattegrondje en uitleg uit kunt halen. Het geld kun je in het doosje doen. Er ligt zelfs een leesbril in. Zo lekker kneuterig en niemand die het leegrooft of kapot maakt. Wat een verademing!
Eenmaal door het hek is het net of we The Shire uit de Lord of the Rings inlopen. Groene golvende stukken gras tussen lieflijke loofbomen met kronkelige stammen, hier en daar wat met mos bedekte zwerfkeien en een slingerend pad ertussendoor. Het door de bomen vallende licht zorgt voor een gespikkeld patroon op het gras waar schapen met bellen om de nek vrolijk rondhobbelen. De lammetjes spelen met elkaar of liggen rustig onder de bomen te kijken naar wat er nu weer voor vreemd volk langskomt.
De leuke bewerkte houten bordjes met de aanduiding van de interessante plaatsen versterken het Hobbit-gevoel. Links van de weg, onder aan de heuvel, loopt de rivier en rechts achter het bos doemen soms de hoge granieten toppen met sneeuw op. Van de hellingen komen waterstroompjes naar beneden waaroverheen bruggetjes van stenen platen of boomstammen zijn gemaakt. Andere modderige of waterige stukken moeten we van steen naar steen stappend oversteken. Soms worden mijn voeten wel nat, maar het weer is heerlijk, dus ze zijn zo weer droog. In de modder zijn sporen te zien van herten en Marco ziet een paar die lijken van een beer te zijn. Het lukt helaas niet om er een foto van te nemen. Ze liggen teveel in de schaduw.
Het pad is een historische wandeling door het gebied waar vroeger veeboeren en gouddelvers leefden. Het is een meerdaagse route waar we alleen het begin van lopen. Op open plekken staan picknicktafels met vuurketels en zo’n mooi bewerkt bord met de naam van de plaats. Op het informatieblad kunnen we lezen wat hier vroeger was. Bijvoorbeeld een watermolen, een zuivelbedrijfje of een rustplaats. Soms zijn er nog overblijfselen van te zien op andere plaatsen moeten we het maar gewoon aannemen. De weg loopt geleidelijk hoger, de rivier volgend die soms langzaam stroomt maar op andere plaatsen flinke stroomversnellingen vormt. Dan is er ineens een waar Hobbit-huisje. Hier kun je koffie maken met de ketel die er staat. Er ligt ook hout om vuur te maken waarboven je het water kan koken. In verband met de tijd, slaan we deze even over, maar natuurlijk een leuke geste.
Onderweg komen we de Nederlanders tegen die al op de terugweg zijn. We lopen tot nummer zeven en keren dan ook om. De weg ziet er van de andere kant weer anders uit, maar het blijft een schitterend pad, met de struiken in alle tinten groen en paarse bloemen ertussen. Op de grond groeien gras, mos en boterbloemetjes. Onder de bomen zijn bosbessen- en jeneverbesstruiken.
Na een uurtje of vier lopen zijn we weer op weg naar de motor. Op het pad langs de waterval komen we een Duits stel dat insecten bestudeert tegen en ze vertellen iets verderop berenpoep gezien te hebben. Dus toch!
We rijden weer terug naar de camping en draaien snel nog een was om de kleren van vandaag die wat vies en modderig zijn geworden te wassen. Dan nemen we gelijk mee wat er gisteren niet inpaste. We hebben wat lekkers verdient dus bij de receptie, koopt Marco een lokaal biertje en ik een ijsje. Hij vertelt aan de eigenaresse dat we berensporen hebben gezien en dat anderen het over berenpoep hadden. Ze schrikt want de schapen van vijf boerderijen, onder andere die van haar, staan in het stuk dat wij aangeven op de kaart. Ze gaat rondbellen om te vragen of iemand het in de gaten wil houden. Normaal komen hier niet vaak beren voor, de laatste was vier jaar geleden. Ze hebben juist meer last van de veelvraten. Wow, wat hadden we die graag gezien.
’s Avonds laat begint het te betrekken en uiteindelijk gaat het regenen, maar wij hebben in ieder geval een prachtige dag gehad om te wandelen.
We checken nog even de route voor morgen en Marco zet hem in de navigatie. De bedoeling is om de 55 te gaan rijden, zoals de Nederlandse vrouw gisteren voorstelde. Dit is één van de circa twintig Nationale toeristische wegen. Noorwegen is de afgelopen tien jaar bezig geweest om de mooiste toeristenwegen te verbeteren. Aan het natuurschoon zijn kunst, architectuur, informatieborden en bezoekerscentra toegevoegd. Vaak door bekende Noorse architecten en kunstenaars ontworpen. We zijn benieuwd.