Lo(ve)foten

De weergoden hebben gemeend dat we het nu lang genoeg droog hebben gehad, dus worden we wakker en regent het nog steeds flink. Een ander groepje motorrijders is ook duidelijk moed aan het verzamelen om te vertrekken. Ze lopen net als wij een beetje te treuzelen. Uiteindelijk zul je toch moeten vertrekken, wil je het binnen de dagen die je gepland hebt halen. De boot wacht niet op ons en een stuk inhalen lukt wel, maar een dubbel aantal kilometers maken op een dag is echt heel zwaar. Voor ons dan. Er zijn veel mensen die het in tien dagen op de motor doen en dan nog vaak verder zuidelijker langs de fjorden doorrijden dan wij van plan zijn. Dan ben je echt alleen maar aan het asfaltvreten. Ieder zijn meug, maar wij vinden het zo al meer dan genoeg. Vier weken had wel erg lekker geweest als dat kon. Dan heb je genoeg tijd om bijvoorbeeld twee dagen op dezelfde plek te blijven en een wandeling in de bergen te maken. Nu beperkt zich dat tot een middag. Met de auto of camper zal het ook makkelijker zijn, omdat het minder vermoeiend is om lange dagen te maken als je dat wilt en elkaar kunt afwisselen achter het stuur. Nu moet je echt elke meter zelf rijden. met een vierwieler hoef je ook minder vaak te tanken, een fotostop gaat sneller, je hebt verwarming en je kunt ook nog eens boodschappen meenemen. Hmm, waarom zijn we ook weer niet met de auto gegaan? En je motor wordt er ook nog lekker smerig van. Hoe doen al die lui dat met die choppers vol chroom?

Op de motor vind ik het steeds weer aan- en uittrekken van helm, oordoppen, handschoenen, etc. en het op en van de bok zetten van de motor ook best vermoeiend (de motor is met alle bagage een stuk zwaarder om te hanteren en Marco moet dan altijd komen helpen). Marco is ook al de schat die steeds het tanken regelt zodat ik niet steeds de motor af hoef om hem op de bok te worstelen. We klagen niet hoor, want het is een voorrecht om hier te mogen zijn, maar ik adviseer iedereen om de maximale tijd te nemen die je kunt nemen als je deze kant op komt en niet alleen maar asfalt wilt zien (zeker met de motor), het is hier zo mooi om te wandelen, kanoën of fietsen. Is asfalt zien je hobby? Dan kun je ook de hele dag in het brugrestaurant op de A4 gaan zitten.
Ondanks de regen gaan we toch op weg. We hebben nu een paar dagen mooi weer gehad en zo herken ik Noorwegen weer tenminste. Tot voor deze reis regende het beide keren dat ik er was. Pijpenstelen. Je verandert er niets aan, maar het is wel jammer van het mooie uitzicht. De bergen liggen deze ochtend in dikke wolken gehuld. Het is meteen heel somber en donker. We moeten een flink stuk omhoog en komen in de bewolking terecht. Het zicht is heel slecht, slechts een paar meter, en de weg is zeer bochtig. Niet helemaal mijn ding, maar toch weer wat geleerd. Overal om ons heen zijn besneeuwde vlakken en wilde rivieren. Eigenlijk het landschap zoals we dat nu steeds zien. Dorre hoogvlaktes (fjells) met sneeuw, rotsen, waterpoelen en rivieren afgewisseld met groene fjorden met rotsachtige deels beboste groene hellingen waarlangs watervallen naar beneden vallen.
Het is erg koud en na een tijd rijden willen we opwarmen. Rond lunchtijd komen we bij de brug bij Evenskjaer.

Er niet ver vandaan zit een restaurant. Er zit een Nederlands stel dat pech heeft gehad met de camper. Ze zouden drie maanden op pad gaan maar in de derde week ging het mis. Bij wegwerkzaamheden reed hij van een hoge asfaltrand en daarna kwam meteen een hobbel. Dit werd de camper teveel en door de klap is de motorsteun afgebroken. Ondanks dat hij gewoon langzaam reed toch zoveel schade. De camper is gelijk afgesleept naar Nederland, maar zij waren al vier dagen van hotel naar hotel aan het trekken omdat er geen binnenlandse vlucht beschikbaar was. Nu zitten ze te wachten op een taxi om naar een vliegveld gebracht te worden. Het blijkt dat hij een gepensioneerde ‘collega’ van Marco is en hij kent zelfs Marco’s directe collega. Het kon niet uitblijven…
Na de lunch rijden we over de brug. Deze is met sterke wind afgesloten, maar nu is er nauwelijks wind dus wij komen gewoon aan de overkant. Daar zijn de bergen meteen veel puntiger. Alvast een voorproefje van de Lofoten. In de ijstijd zijn de bergtoppen van (met name) de Lofoten boven de ijsmassa blijven uitsteken waardoor deze niet afgesleten zijn zoals in het grootste deel van Noorwegen wel het geval is. Het weer wordt wat beter, althans de bewolking trekt op, maar het blijft regenen.
Via verschillende bruggen rijden we de Lofoten op. De Lofoten zijn een langgerekte eilandengroep voor de kust van Noord Noorwegen, grotendeels met elkaar en het vaste land verbonden door bruggen en enkele veerboten. De eilanden liggen boven de poolcirkel, maar het zeeklimaat zorgt voor minder strenge winters dan elders op deze breedte en de zomers zijn koel. Het weer is in het algemeen wisselvallig, maar door de soms stevige wind waaien de buien snel over. Het gebied wordt vaak tot de top tien van mooiste eilandbestemmingen gerekend ondanks het niet-tropische karakter ervan. De verwachtingen zijn dus hoog.

Eigenlijk is het meteen al zo anders dan de rest van de landschappen die we tot nu toe gezien hebben. De hellingen zijn steil en grillig met scherpe pieken en rijzen op veel plaatsen rechtstreeks uit het water. De bergen zijn bedekt met puinbanen, groene lage begroeiing en hier en daar wat sneeuw. Wilde watervallen storten via plateau’s naar beneden. Het geeft een beetje een Jurassic Park gevoel. We kijken onze ogen uit en rijden langzamer om alles goed te kunnen zien. Het water in de baaien is op sommige plaatsen azuurblauw omzoomd door witte zandstranden. Als het niet zo koud was, waande je je in de tropen. Op andere plaatsen zijn stukken van de baaien drooggevallen met velden dor zeewier aan de kant. Er gebeurd landschappelijk zoveel op een klein stuk, het lijkt wel een sprookjeslandschap. We begrepen dat hier ook stukken van zijn gebruikt als set voor de film Avatar.
Ineens kondigt een gevarendriehoek een auto met pech aan. Als we voorbij rijden, blijkt de auto aan de voorkant een meter korter. De inzittenden staan in de berm te kijken. Vermoedelijk hebben ze een eland aangereden. Voor een rendier is de schade wel heel erg groot.
We rijden al genietend van het landschap door naar Kabelvåg. Dit is een grotere plaats een beetje in het midden van de eilanden groep. Hier halen we eerst boodschappen om vervolgens op zoek te gaan naar de geplande camping. Daar aangekomen, blijkt deze vol te zijn. Het is zo koud en we zijn behoorlijk doorregend, waardoor we toch weer graag een huisje willen in plaats van de tent opzetten, dus de receptioniste wijst ons twee opties in de buurt aan.
We bellen de eerste en die kan wat regelen voor twee nachten, maar dan moeten we wel morgen verplaatsen. We rijden er naar toe en het ligt mooi aan een baai met klein strandje.

De prijzen zijn erg hoog, maar bij gebrek aan accommodatie en een hoog aanbod aan toeristen kun je dat ook vragen. Ze brengen hier zelfs de toeristen in de school onder. De drukste maand is juli en dan zijn de scholen dicht, waardoor ze ingezet kunnen worden als hotelkamers. De bevolking probeert de grote projectontwikkelaars buiten de deur te houden om zo de sfeer authentiek te houden en massatoerisme niet het beeld te laten bepalen. Hierdoor is er een beperkt aanbod aan overnachtingsmogelijkheden. Ook qua wegen worden geen concessies gedaan. De wegen zijn smal en bochtig, waardoor de snelheid laag ligt. Ondanks het hoogseizoen is het zeker niet druk op de weg en we hebben steeds het gevoel dat meer mensen via Noorwegen naar de Noordkaap rijden dan via Zweden zoals wij gedaan hebben. Op de tegenliggende weghelft lijkt het steeds veel drukker dan op onze helft.
Ons huisje blijkt een heel groot vijfpersoons appartement dat boven de receptie ligt. De banken staan op een verhoging met daarnaast nog veel ruimte over. Hier kunnen we onze Noorse dansen oefenen. Een grote eettafel en normale keuken staan tegen de andere muur.

We brengen onze spullen naar binnen en zien hoe de vissers hun vangst bij de spoelbakken staan schoon te maken bij de daarvoor bestemde spoelbakken. Het zijn behoorlijke kabeljauwen die ze gevangen hebben. Om warm te worden nemen we een lekkere douche in onze privé-badkamer, wat dan wel weer een voordeel is aan zo’n duur onderkomen.

Als we weer naar buiten gaan staat een Nederlandse jongen uit Zuidlaren een hele grote kabeljauw te fileren. We raken aan de praat over het vissen hier. Hij heeft samen met zin vriendin een bootje hier gehuurd om te vissen. Ze mogen 15 kilo gefileerde vis uitvoeren, dus hij houdt alleen de mooiste exemplaren en zet de rest weer terug. Er zwemmen hier zoveel grote vissen dat het echt spannend is ze te vangen.
Intussen is ook een Italiaanse Nederlander uit de omgeving van Franeker komen kijken. Hij blijkt een gepassioneerde hobby-kok te zijn en hij is zelfs tv-kok geweest. Zo staan we wat met zijn allen te praten als de vriendin van de visser komt zeggen, dat het niet lukt om de pizza’s te bakken omdat de ovens in de gemeenschappelijke keuken bezet zijn. Marco zegt dat ze ze wel bij ons in de oven kan schuiven, die gebruiken we toch niet. Als dat geregeld is, praten we nog wat verder. De visser is in het dagelijks leven paardenhandelaar en -trainer en vissen is puur hobby, maar hij is er wel fanatiek mee bezig. Zijn vriendin doet even enthousiast mee. Hij vraagt of wij een stuk kabeljauw willen. Nou dat slaan we niet af als hij toch genoeg heeft. Zo vers eet je in Nederland nooit de vis. Hij snijdt drie mooie stukken af, voor Francesco en ons. En ook de wangen waar vroeger de kibbeling van werd gemaakt. Deze zijn super zacht.

Als we de pizza uit de oven gaan halen, blijkt er iets mis gegaan te zijn. Als natte dweilen hangen ze over de bakplaat. Ze mogen in de vuilnisbak en ze gaan wat anders maken. We raken verder aan de praat en het wordt zo gezellig dat het ineens tien uur is en we allemaal nog moeten eten. We beslissen dat zij hun chicken tonight en rijst ophalen en wij de enorme stukken kabeljauw bakken en de kant en klare diepvries woknoedels bakken. Zo gezegd, zo gedaan en een half uur later zitten we met al het eten aan de grote tafel. Het wordt erg gezellig met enthousiaste verhalen over vissen en de verschillende invalshoeken van duikers en vissers zijn erg interessant. Ook de reisverhalen gaan over en weer. Ze heten Andrew en Eliza en hij is een zeer enthousiast, open en geïnteresseerd persoon, gewoon opvallend. En een prima verhalenverteller waardoor het na enen is wanneer we afscheid nemen. We hopen elkaar morgenavond nog te zien, maar wisselen in ieder geval e-mailadressen uit. We zouden vanavond eigenlijk gaan wandelen, maar dit was toch zeker een geslaagde avond. Al die onverwachte ontmoetingen zijn altijd leuk.