Sleurhut

Snel alles inpakken, want om 8.15u vertrekt de boot vanuit Svolvaer naar Skutvik.
We moeten er op tijd zijn want 60% van de tickets worden aan boord verkocht, de ander 40% is al uitverkocht in de voorverkoop. Het is een kwartiertje rijden en als we aankomen is de eerste baan vol. We hopen dat er meer dan één baan op de boot past, maar voor motoren schijnt altijd wel plaats te zijn. Achter ons komt een Duits stel met een KTM staan. Ze zijn ook naar de Noordkaap geweest en willen nu net als wij naar Røkland rijden. In de baan naast ons komt een viertal Belgen met dezelfde BMW GS-motoren in verschillende kleuren. Zij waren bij ons aan boord op de Kiel-Gothenburg overtocht. Zo kom je vroeg of laat regelmatig dezelfde mensen tegen. De ticketverkoper komt langs en we kunnen snel daarna de boot oprijden. 

Hier is het net zo chaotisch met het stallen van de motoren als op de ferry aan het begin van onze reis. We kunnen de spanbanden niet vinden en vervolgens gaan de ringen waar ze aan moeten haken niet omhoog. Het geweld van een flinke koevoet brengt beweging in de zaak en uiteindelijk staan alle motoren vast.
Het is niet zo’n grote boot, maar er gaan toch nog veel auto’s, bussen en motoren mee. Boven is een groot binnendek met kiosk en er zijn verschillende plaatsen waar je buiten kunt kijken. Vanaf het achterdek zien we de puntige eilanden kleiner worden.

Ook nu is het weer een magnifiek schouwspel. We kunnen er geen genoeg van krijgen. Het waait vandaag nauwelijks, het is erg koud en er is wat regen die soms voor mooie regenbogen tegen de donkere lucht zorgt, maar in de motorpakken is het te doen om buiten te blijven staan. Het Duitse stel, Jurgen en Birgit, en de Belgen komen ook buiten kijken. We vertellen dat deze week passagiers van deze boot walvissen en orka’s hebben gezien en omdat we vanwege het slechte weer en de negatieve ervaringen die we onderweg hoorden de walvistocht hebben overgeslagen, hopen we nu een glimp van de beesten op te vangen. De boot maakt een tussenstop bij het eiland Skrova. Ook weer zo’n leuk vissersdorp met eenvoudige houten huizen in wit, geel, rood en grijs. Het helder blauwe spoor dat de boot achterlaat bij vertrek kleurt mooi bij de roodwitte vuurtoren op de bruine rotsen en de donkergrijze lucht. Helaas zien we geen walvissen of orka’s en moeten we het qua zeezoogdieren deze reis laten bij de bruinvissen die we in de verschillende fjorden hebben gezien.

Als we de kust naderen zijn de bergen van vergelijkbaar model als op de eilanden. Het landschap is weer groen en ook hier valt overal water langs de bergen naar beneden in kleine of grote waterstromen.

Bij een supermarkt halen we wat broodjes en bij een parkeerplaats bij een waterval zetten we koffie. Als de koffie klaar is loop ik wat rond en blijkt er een soort museum te zijn waar de koffie 1 euro kost. Is er ergens in Noorwegen een plaats waar de koffie geen 3,5 euro kost en dan missen we die. Sukkels!
Ik probeer de waterval op de foto te zetten, want die hebben we nog niet, maar hij is best ver weg.
Nu we steeds dichter de poolcirkel naderen wordt het om ons heen weer groener. We rijden door een dal en achter de beboste heuvels steken ronde granieten reuzen met witte sneeuw uit. De puntige bergen hebben we nu echt achter ons gelaten. Het is wel nog steeds erg koud.
Als we op de camping in Røkland komen, blijkt deze erg mooi in het dal aan een rivier te liggen. Links en rechts zijn groene hellingen en in de verte zien we nog net wat sneeuw boven de hellingen uitsteken.
Omdat we verkleumd zijn willen we graag een hut, maar die zijn allemaal verhuurd. Er zijn alleen nog caravans te huur, met daarvoor een soort huisje aangebouwd. Omdat er geen andere overnachtingsmogelijkheid in de buurt is, besluiten we deze toch maar te nemen.
Als we op de plaats aankomen, staan Jurgen en Brigit bij de hut achter onze caravan. Grappig!
Het blijkt een behoorlijk gedateerde caravan te zijn. Wel heel groot en het is niet vies, dus we zetten de verwarming aan en doen het er maar mee. Waarschijnlijk zijn het privé-caravans die als ze niet gebruikt zijn  door de eigenaar, verhuurd worden. Ze zijn namelijk allemaal verschillend. Het houten huisje dat voor de ingang van de caravan is gebouwd, staat een koelkast en een zitje.

De camping ligt aan een korte trekkingroute die op zich heel leuk klinkt, maar we zijn zo moe, dat we het niet op kunnen brengen eraan te beginnen. Daarbij is het erg wisselvallig weer, dus niet ideaal om op je motorlaarzen rond te lopen.
Er is geen supermarkt in de buurt en we kijken of we in het restaurant wat kunnen eten. Het is doodstil in het restaurant. Ze bieden een middagsbuffet aan, maar het is vijf uur, dus lijkt het ons dat dit niet meer beschikbaar is en we kiezen wat van de kaart. De jongen die onze bestelling opneemt, zegt dat we als we kip willen bestellen we beter van het buffet kunnen eten, want daar wordt dit ook aangeboden, het kost maar 2 euro meer en dan zit er veel meer bij in. Zo gezegd, zo gedaan. Het blijkt dat het een dinerbuffet is, ja onze kennis van de Noorse taal laat ons wel eens in de steek. Er komen ineens heel veel mensen eten. Veel Noren, maar ook een hele groep Russen die hier werken en het zit in een mum van tijd vol. Het is eten als ‘bij moeder thuis’ zoals ongeveer de strekking van de Noorse tekst luidt. Er is ruim voldoende te kiezen en de gerechten zijn eenvoudig, maar smaken goed. Het nagerechtenbuffet is heerlijk. Ik koop nog een paar warme wollen sokken, omdat ik toen we hier aankwamen zeker wist dat mijn tenen los in mijn schoenen lagen te rammelen, zo koud had ik het.
Als we weer buiten zijn is het een beetje aan het opklaren. We gaan toch maar terug naar de caravan om een en ander op te ruimen in onze bagage en we gaan op tijd naar bed.