Terug naar dag en nacht

Wat een verrassing, het is mooi weer en gewoon een soort van warm. We kunnen in ons t-shirt (met lange mouwen) buiten een Ninootje opeten. Ja, we hebben geen boodschappen kunnen doen dus komt onze Travellunch weer goed van pas. Het is prima te eten.
Vandaag gaan we een flink stuk rijden. Als we de camping afrijden, begint het helaas alweer te betrekken. De weg gaat door het Saltfjellet-Svartisen Nationaal Park. Een park dat meerdere hoge toppen met sneeuw en gletsjers heeft, maar bekend staat om de Svartisen-gletsjer. Je kunt hier eigenlijk alleen te voet doorheen. Er zijn weinig wegen door het park. Achter de hellingen met donkere wouden lichten de witte toppen mooi op in de weinige zonnestralen die door de bewolking breken. Naast de weg loopt een rivier, het kraakheldere water is lichtblauw en raast naar beneden. De hele weg omhoog volgen we de loop van de rivier. De rivier wordt smaller en gaat minder snel stromen, een teken dat we weer op een hoogvlakte komen. Het is inmiddels dichtbewolkt en behoorlijk koud en door het mooie weer vanmorgen hadden we ons niet al te dik ingepakt, maar het gaat nog wel. Op een parkeerplaats stoppen we om foto’s te nemen.

Er komt een soort terreinauto aanrijden met een Chinees kenteken. Alweer! Een vrij jong stel met een jongetje van een jaar of 4 stapt uit. Als wij vertellen dat dit de tweede keer is dat we een Chinese auto zien en de foto laten zien van onze vorige ontmoeting, blijkt dat Mister Lee een vriend van hen is. Zij komen uit de buurt van Hong Kong en zijn ook via Rusland en Finland, via de Noordkaap hier naar toe gegaan. Nu gaan ze nog naar het zuiden naar Duitsland en Nederland en dan vliegen ze na drie maanden reizen terug. De auto gaat met de boot. Zo grappig, je verwacht Aziaten toch in grote groepen achter vlaggetjes aanrennend en dan nu twee van zulke individuele stellen. Daarbij sprak zij beter Engels dan hij, wat ook verrassend is.

Iets verderop ligt het Arctic Circle Centre. Een betonnen reuzeniglo met rode rand langs het dak en de coördinaten op het dak geschilderd, ligt langs de kant van de weg. We gaan nu weer de poolcirkel over en zullen ’s nachts weer een moment duister hebben. Hoe zuidelijker we komen hoe meer dit zal worden.

Er liggen hopen met sneeuw op de parkeerplaats en aan de overkant is een hoge bergtop te zien. Binnen is eigenlijk niet veel meer dan een restaurant en een souvenirwinkel. Wel erg leuke souvenirs, want twee wantjes voor Bella kunnen we niet laten liggen en opa koopt een Noorwegen-muts.

Jurgen en Birgit zijn er ook en we lopen gezamenlijk naar de heuvels om het centrum heen. Hier hebben de bezoekers een heel veld met gestapelde stenen gecreëerd. Het uitzicht op de omliggende vlakte is mooi.

Als we weer doorgaan verwacht ik zo’n zelfde rivier als langs de weg omhoog, het water zal immers aan twee kanten van de berg afstromen. Hopelijk is er hier wel een plaats om te stoppen voor een foto. De rivier is er en is net zo blauw en snelstromend als aan de andere kant van de berg, alleen heeft het Noorse Vegvesen gemeend hier een enorme bouwput te moeten maken om de E6 te verbeteren. Echt alles ligt overhoop en we rijden alleen maar door geel-rode paaltjes van de ene naar de andere weghelft. Met flinke asfaltkanten en gravelplekken. Weinig fotogeniek. Jammer. En je wordt er goed smerig van.

Als we verder afdalen wordt het bos ineens veel dichter en frisser groen. De sparren lijken ook veel hoger. We rijden door een mooie fjord bij Mo i Rana. Daarna verandert het landschap in een soort merengebied.
Na de lunch verschijnt achter de lagere beboste heuvels een hele rij granieten reuzen met witte toppen. Dit is Helgeland, dat een zeer mooie provincie van Noorwegen zou moeten zijn. Zo vanaf de weg gezien, lijkt het de moeite zeker waard.
Langs een snelstromende rivier dalen we af en Marco ziet ineens een brede waterval door de bomen. Nog net op tijd zien we een bordje dat een parallelweggetje aanduidt dat ernaar toe leidt.

Het is de Laksfossen van 17 meter hoog. Vanaf de parkeerplaats is het onderste gedeelte te bereiken. Op de rotsen onderaan de waterval wordt je nat van de nevel die het sneltromende bruisende water veroorzaakt, maar er is een mooi zicht op het tafereel. Als je geluk hebt zie je hier de zalmen omhoog springen, maar wij zien ze helaas niet.
De weg vervolgt zich nu weer door een landschap met grote meren en dichte wouden. De sneeuwtoppen verdwijnen naar de achtergrond en zijn nog maar af en toe te zien, maar de heuvels om ons heen zijn grillig. Ze staan soms dicht tegen elkaar en vormen diepe kloven. We stuiten weer op wegwerkzaamheden, die flink vertragend werken mede doordat we een gedeelte weer achter een auto aan moeten rijden. De snelheden bij wegwerkzaamheden zijn erg onduidelijk. Die kunnen per 500 meter verschillen. Daar hebben ze hier sowieso bij normale wegen al last van. Over een lengte van twee kilometer kun je zo maar vier verschillende snelheden moeten rijden die 10 kilometer verschillen van elkaar 90-60-50-70 en dan weer verder met 90 kilometer per uur. Er zit vaak geen enkele logica achter. Bij wegwerkzaamheden kunnen de borden elkaar nog sneller opvolgen.

Voordeel van deze vertraging is wel dat we een zeearend in volle vlucht zien vliegen, zijn kop steekt wit af tegen de lucht, dan daalt hij snel af om een prooi te vangen. Helaas kunnen we dat laatste niet zien, want hij landt achter de bosjes, maar verder een geweldig gezicht. De camping die we gepland hadden, blijkt alleen maar hele grote huisjes te hebben, meer een bungalowpark, en ziet er vol uit. We rijden een flink stuk door en komen dan bij een camping met verschillende hutten en huisjes die nog een hut vrij hebben. De camping ligt in een groen dal, aan een rivier, naast een Scandinavische kerk die nu er opklaringen aankomen felwit afsteekt tegen de groene heuvels. Het is al laat dus we hebben niet veel gelegenheid om rond te kijken. Snel eten en naar bed.