Het einde

Vandaag is het zover, we zouden de Noordkaap moeten bereiken. We wensen de Duitse fietser veel succes en plezier en willen haar blog volgen om toch te zien hoe het haar verder vergaat.
Gisteravond hebben we vlakbij een tankstation gezien en we begrepen dat dit voorlopig de laatste was. De prijs is daar dan ook wel naar met 1,70 per liter. Het weer is prachtig, met weinig bewolking en het is heerlijk rustig. We nemen een zijweg van de E75 richting de Noorse grens. Er zijn veel wegwerkzaamheden, waardoor de weg steeds wordt onderbroken door gravel stukken. Soms zijn de stukken steen zeer grof en daardoor lastig te berijden als je dat niet gewend bent, zoals ik. Met support van Marco via de communicatieset, kom ik er toch heelhuids overheen. Net als al het andere op motorgebied tijdens deze reis is het learning on the job en bij het derde stuk gaat het al beter. Tussen de opbrekingen door gaat de weg in een rechte lijn door het kale heuvellandschap. Een rechte lijn van bovenaf gezien dan, want de lijn gaat wel sterk op en neer. Hij volgt de hoogtecontouren van de heuvels. De hellingen zijn soms heel steil, het is net een achtbaan. Fun!

Al genietend van de leuke weg komen we bij de Noorse grens. We tanken nog snel en halen boodschappen. Die zijn hier allicht goedkoper en we hebben nog geen Noorse kronen. De uiterst vriendelijke en belangstellende caissiére vertelt ons in welke plaatsen we zeker kunnen tanken in Noorwegen en waar we waarschijnlijk geld kunnen pinnen om wat contanten te hebben voor stops onderweg.

Over de grens verandert het landschap vrijwel meteen. Het wordt groener met meer taiga begroeiing en een brede flink stromende rivier trekt door het land. Het meest in het oog springend zijn de typisch Noorse bergen. Toen de ijstijd op zijn retour was hebben de ijsmassa’s de toppen van de omhooggedrukte aardlagen (ooit waarschijnlijk zo hoog als de Himalaya) afgevlakt en de smeltwateren en rollende gesteente hebben diepe sporen in het landschap getrokken. Aan de Noorse kust is daardoor het fjordenlandschap ontstaan. In tegenstelling tot wat we in Zweden (en Finland) zagen waar dit erosie-proces heeft geresulteerd in een glooiend landschap en waar naar de oostelijke rand toe (Botnische golf) de bergen helemaal zijn afgesleten tot een scherenkust. Het geografisch contrast tussen de landen is groot en dus, gek genoeg, meteen zo vlak over de grens waar te nemen. Rijdend over de slingerende wegen verschijnen achter de groene bergen toppen met sneeuwvlakken erop. Naast rendieren staan er nu ook regelmatig schapen langs en op de weg. De besneeuwde toppen komen steeds dichterbij.

In Karasjok rijden we naar het toeristeninfo-punt, dat bij het Samisch museum is ondergebracht. Daar staan vier Nederlanders op de motor die uit Alphen aan den Rijn, Noorden en Ter Aar blijken te komen en ook op weg zijn naar de Noordkaap. De vrouw vertelt dat de zilversmid de moeite waard is om te gaan kijken. We moeten toch naar het info-punt dus we lopen er langs. Prachtig zilversmeedwerk, traditioneel Samisch, maar ook modernere stukken. Het museum lijkt interessant en ziet er professioneel uit, alleen komen er op dat moment hele busladingen toeristen binnen waardoor de zin om het te bezoeken ogenblikkelijk verdwijnt.

We rijden naar de pinautomaat en dan weer naar de weg richting de Noordkaap. De sneeuwtoppen liggen nu voor ons als we Porsangerfjord in rijden. Het water van de fjord golft door de wind en lijkt diep, bijna kobaltblauw afgewisseld met donkerblauwe plekken. Aan de randen is het water meer zeegroen, bijna tropisch om te zien en erg helder. Het weer is nog steeds mooi, weinig bewolking maar erg fris en ik ben extra blij dat ik niet alleen mijn winterhandschoenen mee heb maar ook de bekabeling ervan (voor wie het niet weet: ik ben zo’n koukleum dat ik van Marco al jaren geleden elektrisch verwarmde handschoenen heb gekregen). De bergen die recht uit het water komen zijn bedekt met sneeuwplekken en in het water zijn kleine eilandjes. Het is dus aan de randen is het drooggevallen en het ruikt naar zeewier. In het water zijn kleinere eilandjes en er vliegen allerlei zeevogels. We rijden er helemaal omheen. Aan het noordelijke einde van de fjord gaan we een stuk omhoog en kunnen nog stoppen voor een foto voordat we verschillende donkere tunnels doorgaan.

De rotsen komen nu recht uit zee en zijn alleen nog met gras en mos begroeid. Een enkel laag berkenboompje of struikje kan op een beschut plekje staan, maar verder is het vrij bar. Op een parkeerplek naast de weg probeer ik de rendieren op de foto te zetten alhoewe. We hebben al veel verschillende kenteken-nationaliteiten gezien, maar dan komt er een kampeerbusje met een chinees kenteken naast ons staan. Hij blijkt niet van een hip jong stel dat op de een of andere manier een chinese bus op de kop heeft weten te tikken, want een oudere aziatische man stapt uit. Uiteraard vragen we naar zijn verhaal en hij spreekt een heel klein beetje Engels. Hij komt uit Taiwan, is met het vliegtuig naar China gegaan, heeft daar de bus gekocht en is via Rusland en Finland hiernaartoe gereden in 52 dagen en 16.000 km. Hierna gaan ze via Noorwegen helemaal naar het zuiden van Europa en dan weer terug naar Taiwan met het vliegtuig. In ongeveer een half jaar. Zijn vrouw komt ook uit de bus en we gaan op de foto. De mensen die fietsen, lopen, liften of wat dan ook naar de Noordkaap zijn inspirerend, maar dit stel zeker ook. Van Aziaten (zeker van deze leeftijd) verwacht je toch altijd meer dat ze in sneltreinvaart in een groep alle hoogtepunten bezoeken. Leuk om het eens anders te zien.

Dan komen we bij de ruim zes kilometer lange Nordkapptunnel, die het eiland waar de Noordkaap op ligt met het vasteland verbindt. De tunnel is erg donker en gaat vrij steil naar beneden. Het is er heel koud en het binnenrijden ervan geeft het gevoel alsof je de sneeuwhal van Snowworld inloopt. Het ruikt er ook zo. De fietsers gaan ook via deze tunnel, dus soms doemt er ineens een fietser op. Geen plezierige rit lijkt ons.

We rijden naar Honningsvåg. Een havenplaats die beschut aan een baai ligt. Omdat het zo koud is, voelen we meer voor een hotel dan de tent en van de ‘Groene Hart-ers’ begrepen we dat er in deze plaats hotels zijn. We rijden naar het Scandic-hotel, maar dat blijkt vol. Dan maar het een week geleden geopende Arctic Hotel proberen. Zij hebben nog kamers voor redelijke prijzen. Helaas ligt deze wel op de derde verdieping en er is geen lift. Beneden is geen bagageruimte en aangezien de motoren gewoon op straat voor de deur staan, willen we niet alles erop laten zitten. De waterdichte zakken moeten dus allemaal naar boven gebracht worden. De kamer is eenvoudig en retro, maar niet in de zin van hip. Waarschijnlijk hebben ze een oud hotel heropend, hier en daar opgeknapt, nieuw bed- en badlinnen en een nieuw tapijt en dan op booking.com gezet. Voor ons is het prima. Er is verwarming en dat is het belangrijkste.

Als alles in de kamer is, springen we op de motor om naar de Noordkaap te rijden. Het is nog zo’n 30 kilometer naar het einddoel en wat voor 30 kilometer … schitterend!

De weg slingert door een kaal en ruig rotslandschap met overal plassen en ijsplekken. In sommige meertjes drijven nog ijsschotsen en de sneeuw is geleidelijk aan het smelten. Een temperatuur van 5 tot 10 graden is normaal in deze tijd van het jaar volgens de jongen van het hotel. Op een uitzonderlijk mooie dag wordt het 20 graden in Honningsvag en dat ligt nog redelijk beschut.

We moeten straks dezelfde weg terug en zullen op de terugweg proberen de fotospots terug te vinden. Het weer is helder en dat schijnt niet vaak voor te komen. Gemiddeld een keer in de week. De hele dag hebben we al mooi weer en nu dan ook nog. Dat is nog eens geluk hebben. De spectaculaire rit eindigt bij de entree. De toegang is voor ons samen met motor zo’n 60 euro. De parkeerplaats is enorm en staat vol met busjes, campers, caravans, motoren en auto’s. Onderweg zijn we enkele fietsers tegengekomen en zelfs daarvoor is een rek geregeld. We lopen om het gebouw heen richting het monument en nemen alvast wat selfies met de wereldbol op de achtergrond. Het was de inzet van deze reis hiernaartoe te gaan en na de moeilijke eerste dagen voelt het toch als een overwinning hier nu te zijn.

Dan door naar het monument en als we daar enige tijd staan komen de Groene-Hart-ers ook. Zij zouden morgen gaan, maar omdat het weer zo goed was, hebben ze toch besloten vanmiddag nog te gaan. Zij bleken net een tijd achter ons gereden te hebben en dat is gefilmd. We krijgen de films. Ze hebben zowat een hele opnamestudio bij zich aan apparatuur om de reis vast te leggen. Zelfs een drone. We nemen de obligate foto’s bij het monument, lopen wat rond op de winderige rots en besluiten naar het restaurant te gaan om op te warmen.

Tegen Noordkaap-prijzen nemen we een warme chocolademelk en koffie en om het te vieren een gebakje erbij.  De souvenirwinkel nog even bezoeken en dan is het mooi geweest. De kaap zelf is niet meer dan een enorme parkeerplaats op een hoge rots in het water met daaromheen nog wat kliffen (waaronder het echte hoogste punt van Europa, spitsbergen niet meegerekend), maar de weg ernaartoe is onvergetelijk. Er zijn ook busladingen mensen en het ontgaat ons toch wat nu de lol is om zo’n eind in de bus te zitten. Als je zelf rijdt is het toch meer een prestatiedingetje om er te komen. Laat staan als je fietst of loopt. Met de bus kunnen ze natuurlijk wel op hun gemak van het landschap en alle stops onderweg genieten. Het zijn ook vooral oudere mensen die uit de bussen komen of passagiers van de vele cruiseboten.

We rijden weer terug en nemen nog wat foto’s als we het punt niet net missen. Er zijn weer verschillende groepen met rendieren te zien in het kale landschap, maar nooit waar ik een foto kan nemen. We gaan ook even in de sneeuw staan, gewoon omdat het kan.

Terug in Honningsvag, kleden we ons om en gaan naar de snackbar/pizzeria. Daarna kijken we nog in de haven bij de boten. De grote cruiseboot Mein Schiff is vanmiddag binnengekomen. De mensen worden aan wal gebracht en met drankjes ontvangen. Wel chic, maar toch minder een ervaring dan er zelf naar toe gaan. Ook mis je dan het van zuid naar noord steeds veranderende landschap en het gevoel van afstand. Toch blij dat we het zo gedaan hebben!